.png)
Koskoca bir yılı daha ardımızda bıraktık... Ve her şey güzel olacak tesellisinden medet umduk daima...
Her şey güzeldi zaten.. Nefes almak güzeldi. Yürümek, koşmak, lezzet almak...
Ve sevmek güzeldi...
Hayatımız da, sıkıntılar üzüntüler ve kayıplar olsa da, yaşamak güzel şey yaratılmış olmak... Kul olmak mümince devam etmek hayata ve kendini bulmak her bakışta her el açışta... Yakarışta...
''Ölüm ''yeni bir şey değildi ki ...
O hayat ile birlikte hep var oldu. O kapıyı çalar ve alır götürür. Yani hayatın bir parçasıdır aslında...
Biliriz biliriz de hiç ders almayız biz.
Biliriz biliriz de hiç ders almayız biz.
Nefis denilen şey peşimizden koşarken, niçin Rabbimiz den uzaklaşırız?
Günde beş kez huzuruna davet ederken Mevla niçin duymazlıktan geliriz?
Bizi sevgi üzerine yaratmış ve yarattıklarını da sevmeyi öğretmiş...
Yaradılanı, yaradandan ötürü sev nidasıyla inlemiş kainat...
Gerçek sevmeyi öğretemiyoruz birbirimize ve birimiz hep daha az seviyoruz...
O zat bizi huzuruna, şehadet parmakları gibi, gökyüzüne uzanan minarelerden, defalarca davet ederken bizler en sevdiğimize bile üçten fazla seslenemezken...
Kırmızı halılar hükmünde olan, seccadeler serildi önümüze. Rahmet anahtarı verildi elimize, avuç içlerimize damla damla döküldü Rahmet içemedik...
Zor zamanlarımız da dua ile çaldık Mevla’mızın kapısını hiç boş dönmedik o kapıdan dünya için hayırlı olmayan ..Ahiret için kabul olmuştu bile ,bilemedik...
Şeytan kulağımıza üfledikçe, nefsimiz yapıştıkça yakamıza, biraz daha dünyaya bağlandık...
Yıldızlara ulaşabilmek için, bir gül bahçesinde kızılca kıyameti koparacak kadar kendimizden geçtik.
Aklımıza ve kalbimize en önemlisi hayatımıza sığdıramadığımız imanımızı, bir gecede ay ışığına üflemek gibi bir hataya düştük... Dünyayı seçtik...
Her şey güzel olacaklarla kandırdık kendimizi. Tükenmek bilmeyen hırsımız ve dünya telaşımız için isyanlara boğduk günlerimizi...
Oysaki her şey güzeldi zaten... Yüce yaratıcıya kul olmak ''Kün feyekün''emri üzerine yaşamaktı gayemiz.
Hâlbuki ansızın elimize tutuşturulan bir sandukçay’dı ömrümüz. Yirmi dört saatten sadece bir saatini, ibadete verip o sandukça’nın içine atamadık biriktirmemiz gerekenleri...
Aldandık bu fani hayatı sabit zannettik ve zayi ettik belki de...
'' Önce kendi nefsim için söylüyor ve yazıyorum'' ölüm kapımızı çalmadan geri dönüşü imkânsız bir yola çıkmadan önce, yaşama sebebimizi düşünüp, hayatımızı iman ile hayatlandırıp aydınlatalım.
Bizimle kabre gelecek olan hatalarımız ve günahlarımız yerine, imanımızı ve sevaplarımızı alalım yanımıza...
Madem dünya fani değmiyor ona bağlanmaya öyle ise geçmişteki günahlarımıza tövbe ve yeni yıla Bismillah diyelim.
DENİZ MEVSİM
.jpg)
yazınız yine cok güzel eline,emeyine,vede yureyinize sağlık yazınızın devamını bekliyorum.