Bazı insanlar vardır; pek sık görüşmezsiniz ama sesini duyduğunuz anda içinizi huzur kaplar, yüzünüz güler.

İşte öyle bir arkadaşım var benim.
Yazın ziyaretime gelmişti en son ve bir daha hiç görüşemedik.
Önce ondan biraz söz etmek istiyorum.

Çookkk aktif…
Dağcılık diyorsun onda,
yüzme diyorsun onda,
müzik diyorsun onda,
resim diyorsun onda,
tiyatro diyorsun onda.
Anlayacağınız; on parmağında on marifet.

 "İyi de hiç mi eksiği yok bunun" diye soranlara cevabım hazır.
Evet, hayatında kimse yok ama azla yetinen, elindekiyle mutlu olmayı bilen biri o.
Aklıma geldi akşam üstü aradım ve gerçekten her zamanki gibi sesiyle huzur, anlattıklarıyla mutluluk kapladı içimi.
Arkadaşım kendine bir dert ortağı bulmuş;

Ama bir sorunu var.
"Ben evlilik düşünmüyorum, böyle çok mutluyum" diyor.
Yahu nasıl da kuralcı büyümüşüz.
"Kardeşim kaç yaşındasın, çocuk musun?
Hayatında kaç kişi gördün bu mutluluğu yakalayan"
Hasılı dostlar; insana yaşlılıkta arkadaş lazım.
Gençken nasılsa gemiyi yürütüyoruz ama yaşlanınca o dümeni tutacak ve bizimle birlikte çevirecek bir ele ihtiyacımız var.

Haaaa….
O eli bulmak çok zor tabi. Ne diyeyim haklısınız. Allah herkesin kalbine göre versin inşallah
"Bu yaştan sonra çoluk-çocuk ne der, konu-komşu ne der?" diye düşünenleriniz varsa onlara da bir çift sözüm var; sizin dört duvar arasında ne yaşadığınızı biliyor mu onlar?.
O zamaaannn
Boş verin gitsin…

Ahmet Aydemir