123456789 rakamları tek başınayken hiçbir şey ifade etmiyor. Okulda korkulu rüyamız olan bu rakamlar bu günlerde bize çok anlamlı gelmeye başladı.

Her gün aynı saatte ekran karşısına geçip, bugün kaç can kaybı var diye merakla bekliyoruz. Tabloya bakıyor, öğreniyoruz, birkaç dakika sonra her ne yapıyorsak onun başına geçiyoruz. 

Hayat akıyor, yaşam akıyor, bazı yaşamlar son buluyor. Ama sadece istatistiklere yansıyor. Keşke her gün televizyonlarda dedikodu programları, kaçırılma, eşleri aldatma hikâyelerinin anlatıldığı programlar yerine bu rakamların gerçek hikâyeleri anlatılsa.

276 aile ferdi şu an yas tutuyor. Onlara kara haber verildi. 

Yoğun bakımda nöbet devreden sağlık personelleri 276 kovid hastasının dosyasına “hasta ex oldu” yazdı. 

Yataklar temizlenip yeni hastalar yatırıldı. Kim bilir yarın kimlerin yatağı boşalacak. 

Sağlıkçı olup da bu zor haberleri, hasta yakınlarına verenler iyi bilir, en zor ândır bu. İçinizden bir şeyler kopup gider. 

Sonra görevlerine devam ederler, onları bir daha görmezler, yeni hikâyelerle karşılaşırlar. Bu döngü sürer gider. Acılı insanlar evlerine döner. Son vazife için güç toplamaya çalışır. Taziye ziyaretleri bir hayli azaldı. İnsanlar acılarıyla baş başa kaldı. Artık paylaşılamayan acılar gittikçe büyüyecek, belki depresyon olarak geri dönecek. Pandemi bitecek belki ama, toplumsal yaralar uzun süre kapanmayacak.

123456789
İnsanlar rakamlardan ibaret değildir. Acıları hayal edebiliriz. Hastanelearin morglarının önünde bekleyen insanlarla sohbet edebiliriz. Yapamıyorsak, hayalimizde canlandırabiliriz.

Belki bu günden itibaren geçen yılki bilinçli halimize dönebiliriz. Lüzum halinde çıkıp, zevk için toplanmaları erteleyebiliriz. Maske, mesafe, temizlik kelimeleriyle ilgili şaka yapmayız, bu ayrılmaz üçlüyü birkaç ay daha hayatımıza dâhil edebiliriz. 

RAHİME ALCAN