Ve henüz kirlenmemişken Kırkağaç'ın havası.
Şimdiki çocuklar gibi şanslı değildik biz, evimizde 1m2 alana hapsedecek bilgisayarımız yoktu.
Dışarıda refakatçimiz, stratejik oyunlar oynarken aç kalmışlığımız yoktu.
Bizi tek aç bırakan küçük çamın toprağıydı üstünde koştururken.(şimdi etrafı tel örgüyle çevrili, geçmişi halka açık alan)
Kimi zaman stad, kimi zaman oyun yeri, zaman zaman piknik alanı.
Derme çatma bir takımımız oldu bizim "Shov 99".
Gece uykudan fedakarlık edip, pazardan alınmış atletten kumaş boyasıyla forma yapmaya çalışan abilerimiz.
İşi gücü bırakıp bize spor yaptıran Hakan abimiz(Demir) Ozan abimiz(Bala)vardı.
Takım adının V sini W yapalım Hakan abi dediğimizde, olmaz türkçeyi bozmayalımlı diyaloglarımız.
Büyük çama, istasyona koşmalarımız vardı, taze nohut aşırmalarımız, çamurlu ellerimiz vardı tulumba kuyruğunda.
Yorgun dönüşlerimiz oldu, terle tozdan kirlenmiş üstlerimiz.
Kolasına maçlarımız, üç kornerden bir penaltımız.
Shov 99 tarihinin en jenerik golüydü Doğucan' ın orta sahadan kendi kalesine attığı.
Abilerimiz vardı bizim,kan bağı olmaksızın kardeşiyle ilgilenir gibi ilgilenen.
Onlar ilgilenirken endişelenmeyen anne babamız.
Futbolun C sini öğrettiler kırmızı kartın affını.
Gece yarılarına kadar sohbetlerimiz vardı bizim, geç kalsakta içleri rahat olan ailelerimiz.
Boyumuzu geçmiyen okul duvarlarımız, çocuk istismarı cümlesine aşina olmayan kulaklarımız.
Evet şanslı değildik biz, çünkü biz görecektik yaşadığımız güzellikleri yaşayamayan nesli.
Abilik etmeye çalıştığımızda tedirgin olacak aileleri.
Okul duvarlarının, hapishane duvarlarına dönüşmesine sebep kötülükleri.
Peki hangisi doğru.
Biz büyüdük ve kirlendi dünya mı ?
Biz büyüdük diyemi kirlendi dünya ?
------------*----------*--------
O günlerin anısına formamı hala saklarım.
İşte o her şeyi ile alın terimiz olan forma
BARIŞ BALA
------------*----------*--------
O günlerin anısına formamı hala saklarım.
İşte o her şeyi ile alın terimiz olan forma
BARIŞ BALA
Abicim; her nekadar sizinle futbol oynasakta slov 99 formamız olmasada bizimdee çocukluk yıllarımız küçük çamlarda,tren istasyonlarında,dut ağaçlarında :) Dokuz kiremit,renkli istop,ortada sıçan,SERDAR'ın camide tabuta girip korkutmalarıyla kaçarken düştüğümüz eksik olmayan dizlerimizdeki kollarımızdaki kabuklaşmış izleri kalan yaralar yıllar sonra baktık kii SENİN yazınla tekrar yüreklerimizde açılmış..Keşke herşey eskisi gibi olabilseydi.. Yazını okurken çok duygulandımm:(( Emeğine,yüreğine sağlıkk....