1992 yılı Mayıs ayında Kırkağaç’ta başlamış arz üzerindeki koşuşturmam.
İlk ve Ortaokul eğitimimi 12 Eylül ilköğretim okulunda tamamlamak üzereyken 8. sınıfta Körfez dershanesine gitmemle başladı hayatımda ki asıl değişim.
O dönemin liselere giriş sınavı olan OKS’de iyi sayılabilecek bir puan alarak Özel Betül Anadolu Lisesini burslu kazandım.
Lise öğrenimim hayatımın şimdiye kadar ki en renkli dört yıllık kesitini oluştururken, ardında bana çok değerli dostluklar ve kıymetli bir hayat şuuru bıraktı.
Şuan İstanbul Üniversitesi İnşaat Mühendisliği son sınıf öğrencisiyim. Memleketimizin sesi soluğu olan Kirkagac.NET’te bundan sonra yazılarımla sizlerle olacağım.
O dönemin liselere giriş sınavı olan OKS’de iyi sayılabilecek bir puan alarak Özel Betül Anadolu Lisesini burslu kazandım.
Lise öğrenimim hayatımın şimdiye kadar ki en renkli dört yıllık kesitini oluştururken, ardında bana çok değerli dostluklar ve kıymetli bir hayat şuuru bıraktı.
Şuan İstanbul Üniversitesi İnşaat Mühendisliği son sınıf öğrencisiyim. Memleketimizin sesi soluğu olan Kirkagac.NET’te bundan sonra yazılarımla sizlerle olacağım.
Bir yıl sonrasını düşünüyorsan tohum ek,
Ağaç dik on yıl sonrası ise tasarladığın,
Ama yüz yıl sonrası ise düşündüğün, halkı eğit”
demiş milattan 1000 yıl önce bir Çin ozanı.
İnsanlık tarihi boyunca ahlaktan sonra en büyük ihtiyaç hep eğitim olmuştu. Zaten eğitim olmadan ahlakı tamamlamak da mümkün değildi.
Eğitim İslam’ın ilk yıllarından itibaren Kainatın Efendisi’nin (sav.) de önceliklerinin başında geliyordu. İnsanları cahiliye devrinin pisliğinden çekip, nebevi tezgahın da ilmek ilmek işleyerek Saadet Asrı’nın kahramanları ve Gül Devri’nin bülbülleri haline getirmişti. Mekke’de Dar’ül Erkam’da da eğitim vardı, Medine’de Mescidi Nebevi’nin duvarına bitişik olarak inşa edilen Suffa gölgeliği de talim terbiye ve eğitim için kurulmuştu. Hem eğitimi bu kadar değerli görmeseydi, savaş sonrası elindeki esirleri 10 kişiye okuma yazma öğretmek şartıyla salıverir miydi?
Kuran’ın ilk emriydi ‘Oku’. Ama biz aldandık, Kuran’ı ulaşılamayacak yerlere kaldırdık, oysaki O okunmak ve ders almak için gönderilmişti. Kuran’la birlikte hem özümüzü kaybettik hem de gelişmeyi ve ilmi zaman kaybı olarak kabullendik.
Şimdilerde diğer uluslar nezdinde tekrar bir otorite ve cazibe merkezi olmak için yapılması gerekenin halkı eğitmek olduğu gün gibi aşikar. Hal böyle iken yakın tarihimize göz attığımızda karşımıza öyle bir kahraman ve ardında yek vücut olmuş öyle bir ordu görüyoruz ki hayretler içinde kalmamak mümkün değil. Bu yiğit adam vatan ve millet sevdasını İslam anlayışıyla buluşturmuş, çözülmesi güç düğümlerle insanları birbirine kenetlemiş, ülkeler ve kültürler arasında yıkılması güç köprüler inşa etmişti ve etmeye de devam ediyor.
Bu kutlu ordunun erleri; Sibirya soğuklarından Asya steplerine, Amerika vadilerinden Afrika çöllerine kadar dünyanın dört bir yanına artlarına bakmadan koştu, ODTÜ Boğaziçi mezunu öğretmenler bir işçi gibi harç kardı, tuğla taşıdı, duvar ördü ve 170 küsur ülkeye okul açtılar. Gittikleri yerlerde insanlar için birer umut ışığı oldular; ailelerinden, vatanlarından, sevdiklerinden ayrılarak görünürde dünyevi hayatlarını yakmış ancak işin arka planında binlerce insanın hayatının aydınlanmasına bu ateş sayesinde vesile olmuşlardı.
Bu kutlu ordunun erleri; Sibirya soğuklarından Asya steplerine, Amerika vadilerinden Afrika çöllerine kadar dünyanın dört bir yanına artlarına bakmadan koştu, ODTÜ Boğaziçi mezunu öğretmenler bir işçi gibi harç kardı, tuğla taşıdı, duvar ördü ve 170 küsur ülkeye okul açtılar. Gittikleri yerlerde insanlar için birer umut ışığı oldular; ailelerinden, vatanlarından, sevdiklerinden ayrılarak görünürde dünyevi hayatlarını yakmış ancak işin arka planında binlerce insanın hayatının aydınlanmasına bu ateş sayesinde vesile olmuşlardı.
Tırnaklarıyla kazıyarak kurdukları bu cennet bahçelerinde bin bir renk ve milletten insana Türkçe öğrettiler, Türk kültürünü öğrenciler aracılığıyla ailelerine kadar sevdirmeyi başardılar. 12 yıldır süregelen Türkçe Olimpiyatları’nın bu çalışmaların en göz önündeki meyvesi olduğunu söyleyebiliriz. Amerika gibi bir ülkenin 3 eyaletinden sadece yerel seçmelere toplamda 5 bin civarı öğrencinin katıldığını kısa bir süre önce okumuştum.
Binlerce genç ve çocuk her sene Türkiye’ye geliyor, Türkçe şarkılar söylüyor, şiirler okuyor, bizimle bizim kültürümüzü yaşıyor. Şimdi bir de bunun üzerine bu okulların bulundukları ülkelerin en gözde okulları, bu öğrencilerin o yörelerin en başarılı öğrencileri olduğunu ekleyin ve 15 sene sonrasını hayal edin. Bugün burada Türkçe şarkılar söyleyip koşuşturan o çocukların büyüyüp ülke yönetiminde söz sahibi oldukları günü düşünün…
Şimdilik sadece 170 ülke.
Türkçe konuşabilen, Türkiye’yi seven Türk kültürüne aşık insanların söz sahibi olduğu 170 ülke…
Muhammet Demirci
sevgili muhammet yazini goz yaslarimla okudum.tesekkur ediyorum yigidim.senunle gurur duyuyorum.ve bu yazini yayinlayan bu haber sitesini de gonulden kutluyorum.ve bu gunden sonra bu siteyi takibim daha da sıklaşacak...